Het woord jongensdroom hoor je vaak. Van meisjesdroom had ik nog niet gehoord. Maar mijn meisjesdroom is in september 2012 toch echt uitgekomen. Maar liefst 22 jaar zwoegen had eindelijk resultaat: een ontmoeting met mijn jeugdidool, acteur Michael Dudikoff.
Op mijn 11e keek ik naar de film American Ninja, als ik het me goed herinner samen met mijn broer en de oppas. Voor die tijd vrij gewelddadig, voor een meisje van 11. Maar voor het geweld had ik geen oog. In die 1,5 uur dat de film duurde, had ik alleen oog voor het karakter Joe Armstrong. The strong, silent type, want hij sprak nauwelijks een woord.
Levensmissie
Jaren later kwam de film weer op tv en mijn hart sloeg een slag over toen ik hem zag. Ik schreef direct zijn naam op. Vervolgens kwam begin jaren ’90 zijn tv-serie Cobra elke week op de buis. Ik zat gekluisterd aan het scherm. Ik bladerde alle tijdschriften door in die tijd, op zoek naar foto’s en informatie. Vooral in Duitsland was hij populair, aangezien de Duitse tijdschriften voor tieners vaak posters van hem bevatten. In 1994 had ik namelijk nog nooit op internet gezeten. Mijn klasgenoten werden gek van mijn verhalen en verzekerden me dat ik hem toch nooit zou ontmoeten. “Denk jij dat het niet kan? Moet jij eens opletten!” En zo werd die ontmoeting mijn levensmissie.
Website over Michael Dudikoff
In 1998 ging ik studeren en maakte ik mijn hotmailadres aan. Dat ik overigens nog steeds gebruik. Snel leerde ik mijn weg op internet. Toen kreeg ik een vriendje, die werkte als webdesigner. Samen maakten we een website over Michael Dudikoff, omdat ik nog steeds te weinig informatie op internet kon vinden. Het bleek dat Dudikoff nogal gesteld was op zijn privacy en daarom vrijwel geen informatie vrij gaf. Ook zou hij geen computer bezitten, omdat hij dyslectisch zou zijn.
Communitymanager
Ondertussen werd ik dat jaar ook lid van mijn eerste community: een Yahoo! Group over Michael Dudikoff. Na een jaar nam de beheerder afscheid en zij droeg het beheer over aan mij. Tot de dag dat Yahoo! stopte met Groups, was de community actief met een harde kern en zo’n 200 leden. Het werd een online fanclub; de enige plek waar informatie te halen viel uit verschillende landen. Zo kreeg ik vertrouwelijke informatie van één van de leden: de contactgegevens van de agent van Michael Dudikoff. Natuurlijk direct contact gelegd en onderhouden. Wat uiteindelijk leidde tot de ontvangst van een gesigneerde foto met een persoonlijke groet van Michael: “Thanks for all your hard work! Stay strong!”, schreef hij. Het journalistenhart in mij wilde bewijs dat dit de échte agent was. Want ik realiseerde me al vroeg: op internet kan iedereen zich voordoen als iemand anders. Het bewijs was hiermee geleverd. Vervolgens vroeg ik of mijn inmiddels erg populaire website ‘officieel’ mocht worden, en dat mocht.
Enkele jaren later was ik genoodzaakt de website op te geven door tijdgebrek. De community is verder doorgegaan en inmiddels is een deel van de harde kern overgestapt naar Facebook. Online vrienden voor het leven: een aantal heb ik inmiddels in real life ontmoet. Toch was die ontmoeting met Michael Dudikoff zelf nog niet geregeld!
Michael Dudikoff op Facebook
In 2011 was meneer dan eindelijk op Facebook te vinden met een officiële pagina die hij zelf bijhoudt. Ik stuurde een bericht en ontving een bericht terug:
Later wisselden we e-mailadressen uit en stuurde hij 2 gesigneerde foto’s via snailmail, aangezien de inkt van de oude foto inmiddels bijna was verbleekt. Verder nog de belofte me te trakteren op een kop koffie zodra ik weer in Los Angeles op vakantie zou gaan. Dat zou pas zijn in 2013.
Michael Dudikoff in Amsterdam
Toeval wilde dat een lid van de harde kern van de online community me in augustus 2012 tipte dat Michael Dudikoff naar Amsterdam en Duitsland zou komen voor een evenement waarbij meerdere ‘80’s/’90’s-Acteurs aanwezig zouden zijn. En dat ook nog eens in de dagen direct na mijn verjaardag eind september! Dus ik durfde voorzichtig te gaan geloven: meisjesdromen komen misschien tóch uit!
Dé ontmoeting met Michael Dudikoff
Op vrijdag 28 september 2012 was dan eindelijk dé dag: mijn meisjesdroom kwam uit en ik ontmoette mijn jeugdidool; de Amerikaanse acteur Michael Dudikoff.
Na wederom flink wat speurwerk op internet, had ik wat contactpersonen gevonden die mij mogelijk konden helpen een ontmoeting met Michael te realiseren. Uiteindelijk belde één van de organisators van het Hollywood Event in Duitsland mij op, omdat hij had gehoord dat ik een ontmoeting probeerde te regelen. Hij heeft ervoor kunnen zorgen dat ik naar Amsterdam kon voor een privéontmoeting met mijn jeugdidool Michael Dudikoff voor een interview. Als bonus mocht ik ook om tafel met de Amerikaanse acteur Kevin Spirtas (onder andere bekend van Days of Our Lives en Friday the 13th) en het internationale model Williams Dostes uit Frankrijk.
Gezonde zenuwen
Die vrijdagochtend had ik last van gezonde zenuwen. Vreemd genoeg niet omdat ik deze mannen ging ontmoeten, maar omdat ik me zorgen maakte of de reis naar Amsterdam wel goed zou verlopen. Ik wilde geen vertragingen, geen treinuitval, geen problemen bij het zoeken naar de juiste tram, etc. Toen ik aankwam bij de tramhalte, werd ik daar opgepikt om naar de locatie te gaan waar ik mijn interview kon afnemen en foto’s kon maken. Ik voelde me alsof ik de carrières van Peter van der Vorst en Peter R. de Vries had gemixt toen een zwarte SUV bij de tramhalte stopte en de bestuurder wuifde dat ik kon komen.
Voorstellen
Bij binnenkomst in het appartement hoorde ik de mannen praten in de keuken. Ik legde mijn spullen neer, trok mijn jas uit en pakte mijn camera, notitieblok en voorbereiding. Toen kwamen de heren de woonkamer binnen. Williams Dostes stelde zich als eerste voor. Een lange, mooie man gaf mij een stevige handdruk en een big smile. Vervolgens was HIJ daar dan – mijn levensdoel van de afgelopen 22 jaar: Michael Dudikoff. Hij herkende me direct en was erg blij me te zien. Ook van hem kreeg ik een stevige handdruk en een knuffel. Ik reageerde niet zoals die gillende meisjes op tv, gelukkig. Ik murmelde iets in de richting van ‘finally…’. Vervolgens kwam Kevin Spirtas de hoek om, ook hij stelde zich voor en we namen plaats op de bank.
Michael Dudikoff
Michael was totaal niet hoe ik had verwacht dat hij zou zijn. Eerlijk gezegd had ik gedacht dat hij een tikkie zweverig zou zijn, verlegen en stil. Dit vanwege zijn gebrek aan communicatie richting fans in het verleden en het feit dat hij in zijn rollen vaak ook niet uitzonderlijk veel sprak. Hij was totaal het tegenovergestelde. Dit was het gemakkelijkste interview dat ik in mijn hele carrière heb gedaan. Michael begon uit zichzelf te kletsen, over alle dingen die ik me al jarenlang afvroeg. Hij bleef mij complimenten geven voor het managen van zijn website en community, en zei dat hij er erg veel aan had gehad. Blijkbaar noemen zijn fans mijn naam als ze hem spreken of schrijven. Ik was uiteraard vereerd, het is erg fijn om onontdekte goede resultaten te horen van je werk.
Moeilijke tijden
Hij sprak heel open over moeilijke tijden in zijn leven, zoals het overlijden van zijn moeder, zus en vader en het feit dat hij jarenlang gestalkt was en bedreigd met de dood. Verder was mij overduidelijk dat deze man ondanks dat een erg gelukkig leven leidde. Hij is gek op zijn vrouw en kinderen en het was mooi hoe hij over hen sprak. Ondanks dat hij al jaren geen nieuwe films had gemaakt, is hij niet van plan zijn acteursjas aan de wilgen te hangen. Hij gaf aan dat de filmindustrie ook de nadelen van de economische crisis ondervond en financieringen soms op het laatste moment niet doorgaan of onvoldoende zijn. Het was heerlijk om dit soort dingen eens gewoon te kunnen vragen in plaats van te blijven gissen naar het antwoord.
Afscheid
Vooraf had de organisator mij verteld dat ik 45 minuten de tijd zou krijgen voor vragen en foto’s. Ik vermoed dat de mannen het – net als ik – erg naar hun zin hadden, want de 45 minuten werden maar liefst 1,5 uur. Ik heb hen het hemd van het lijf gevraagd en had eigenlijk de hele dag wel met hen kunnen doorbrengen. Gelukkig had ik met Michael afgesproken dat we de gemaakte foto’s nog even zouden uitwisselen en ik hem weer op zou zoeken als ik in 2013 in Los Angeles zou zijn. Williams krabbelde nog een foto voor me met een big kiss. Na knuffels, 3 zoenen per man en een zwaai was er een einde gekomen aan deze ontzettend gave ervaring. Ik zweefde bijna terug naar huis en er was één zin die zich in mijn hoofd herhaalde: “ik kan álles!”.
Bewijs geleverd: meisjesdromen komen uit
Ik ben trots op mezelf voor het feit dat ik nooit heb opgegeven, hard heb gewerkt en uiteindelijk heb kunnen bewijzen dat je élk onbereikbaar doel in het leven kunt behalen als je er écht voor gaat. Dromen zijn helemaal geen bedrog. Ik hoop dat mijn verhaal een inspiratie is voor jongeren die nog durven dromen. Tegen hen wil ik zeggen: laat je nooit door iemand ontmoedigen. Als iemand zegt dat je iets niet kunt, moet je je daardoor laten motiveren in plaats van neerhalen. Want mensen die zeggen dat je iets niet kunt, zijn zelf gewoon niet zo sterk. Het zegt iets over hen, niet over jou. Om mezelf hieraan te herinneren, heb ik sinds 2015 de woorden ‘Dreams come true’ in het handschrift van Michael Dudikoff op mijn arm getatoeëerd staan. Eigenlijk niet eens nodig, want ik zie en spreek Michael en zijn familie nog altijd regelmatig.
Hulp nodig met dromen waarmaken?
Wil jij de digitale dromen voor je bedrijf waarmaken? Zoek je iemand die doorgaat waar anderen stoppen? Of iemand die door out of the box denken meer voor elkaar krijgt dan iemand die de gebaande paden bewandelt? Neem contact op met Contentchick.nl!